Hulptransporten gaan naar kerken en christelijke organisaties in Roemenië die samen werken met Stichting RuchamA.
De goederen worden onder gevangen en onder families verdeeld. Ook wordt er aan het welzijn van gevangenen gedacht door ook gevangenissen van goederen te voorzien, o.a. kleding, schoolmeubilair, bedden met toebehoren e.a.

“De Arme hebt gij altijd met u.”

Gevangenen achter de muur, en gevangenen voor de muur van de gevangenis. U zult denken,

“als ze vrij zijn dan zijn ze toch vrij?” Maar vele Ex­gevangenen zijn door de familie verstoten, of

hebben door de gezeten jaren geen familie meer. Helaas de meeste ex­gevangenen zijn bij mij

terecht gekomen als bedelaar. Ik was al huiverig, als ik hoorde, dat ze straks uitkwamen, want ik

wist hun eerste weg zal tot mijn huis leiden om een beetje vragen. Hoewel ze reisgeld van Justitie

in de hand krijgen, de meesten gaan helaas ermee naar de eerste beste kroeg, daar drinken ze

alles op, en dan gaan ze naar hun dominee om reisgeld van mij te vragen. Soms heb ik het

gegeven soms niet. Eén keer bij zo een geval, heb ik gezegd; nou lieve vriend, omdat de, omdat

de treinstation vlak bij is, ga ik met je mee, en ik zal je ticket kopen, en zal je op de trein zetten

naar je woonplaats. We gingen richting station, onderweg kwamen we een gemeentelid tegen, die

iets aan me vroeg, en als ik rondkeek, de ex­gevangenen was verdwenen, als een ezel in de mist.

We hebben ook “geregelde bezoekers” die steeds opnieuw komen om geld te vragen. Ze

zwerven rond, en ze leven van de ene dag in de andere. Dit is erg triest, maar de goede in dit is

toch, dat ze niet meer in de gevangenis terugkomen. Van gevangenen zijn ze bedelaar geworden,

mensen die gewoon zo voortleven zonder enig doel in hun leven. Daarover schiet mij binnen het

woord van Christus; De arme hebt gij altijd met u. Dit blijft een “voortdurend kruis” voor een

gevangenispredikant. Dit moet je gewoon dragen en verdragen, ze liefhebben tot aan het einde.

De meest beruchte van deze gevangene was Bartus Ottò, die 14 keer was veroordeeld en meer

dan 30 jaar in de gevangenis had gezeten, voornamelijk in de winter, had hij kost en onderdak. Hij

was mijn trouwste bezoeker, toen hij stierf, was er een last van mijn schouder. Dit klinkt niet zo

christelijk, maar je wordt gewoon moe van deze mens, zeker als het tien tallen jaren zo doorgaat,

de gevangenis in, de gevangenis uit, en bijna elke dag voor de pastoriedeur, als hij vrijkwam. Die

dit niet heeft meegemaakt werpen de eerste steen op mij. In Nederland kun je zoiets niet eens

voorstellen.

Maar Gode zij dank er zijn ook goede ervaringen met ex­gevangenen, veel minder dan als de

eerste groep, maar er waren zulke. Deze zijn soms zondag naar de kerk gekomen, en na de

dienst hebben ze verteld, dat ze vrijkwamen, en ze willen danken, voor alles wat er binnen de

muren voor hen gedaan is. Sommige komen geregeld terug, we zijn kan ik zeggen, vrienden

geworden. We hebben ze ontmoet op straat, en ze vertellen, dat ze nu werk hebben, en een

geregeld leven leiden. Daar zijn we erg blij mee, en we bemoedigen ze verder op de goede weg

te gaan, en dat ze nooit meer in de gevangenis terechtkomen. Enkele ontmoet ik niet, maar als

we weten waar ze wonen, proberen we te informeren, meestal via de plaatselijke predikant, over

hoe het met die persoon gaat, en proberen we mijn groet via de predikant hun door te geven. We

denken met liefde terug aan de ontmoetingen daar in de gevangenis, en in de gebeden vragen

we steeds, God moge geven, dat al die zaad, die toen in de harten is gezaaid, mocht niet

onvruchtbaar blijven. Ik bid ook u , daar in de verre Nederland, om voor dit doel te bidden. We

danken u voor de ondersteuning via stichting RuchamA, God zegenen u voor dit alles. Met een

dankbaar groet, ds. Istvan Lörincz.

Hulptransport en meer.

Het laatste transport dat naar Gherla is gegaan was in oktober. De twee chauffeurs zijn

donderdagavond vertrokken, en naar een voorspoedige reis kwamen zij zaterdag aan op de

plaats van bestemming. In de gemeentezaal waren vele mensen bijeen om de verjaardag van

Emanuel te gedenken, iets wat wij in de kerkelijke gemeente niet kennen. Er werd gezongen en

voordrachten gehouden, en diverse wensen werden hem in het nieuwe levensjaar meegegeven.

Aan het einde van de bijeenkomst eindigde de voorganger met gebed en omdat Emanuel 18 jaar

en de volwassen leeftijd had, deed hij voor het eerst in het openbaar een dankgebed. De zondag

is in de gevangenis en in de gemeente een dienst gehouden. Ook op de maandag en dinsdag zijn

diensten in diverse gevangenissen belegd, waarin het goed toeven was. We denken in het

bijzonder aan de vrouwen in Cluj waar er een diepe aandacht was voor het gesproken woord en

de gezongen liederen. Aan het einde van die bijeenkomst werd er spontaan door een vrouw een

dankwoord gesproken. Zij vertelden ons dat we nooit in zouden kunnen leven wat voor een

lichtstraal deze bijeenkomsten voor hen waren, dat zij nooit terug zouden kunnen geven wat wij

Nederlanders hen gaven.

De vrachtwagen is op dinsdagmiddag gelost door een groep gevangenen onder bewaking, de

mannen genoten van een paar uurtjes vrijheid. En chauffeur Kerrit(zij kunnen de G niet goed

zeggen)moedigde ze steeds meer aan om nog sneller te werken. Na de los klus mochten ze

enkele kledingstukken uitzoeken en kregen ze een etenspakket mee als dank voor de hulp. Ook

de terugreis mocht goed verlopen, en vrijdagnacht stonden we weer in Harskamp.